Çəkməçi və tək ayaqlı uşaq: İbrətamiz hekayə

Bakının qədim məhəllələrindən birində, köhnə bir ayaqqabı dükanı var idi. Bu dükan, məhəllə qədər qədim və zəhmətkeş çəkməçinin əlindən çıxan gözəl işləri ilə tanınırdı.

Bir gün çəkməçi, yeni gətirdiyi malları vitrinə yerləşdirərkən küçədəki balaca bir oğlanın ayaqqabılara baxdığını gördü. Uşaq, bir qoltuğa söykənərək baxırdı. Çəkməçi uşağın sol ayağının dizindən aşağı boş olduğunu və çətinliklə irəlilədiyini gördü. Uşağın gözlərində maraq və xəyal dolu baxışlar vardı. O, bu ayaqqabılarla bağçada oynadığını, digər uşaqlarla əyləndiyini təsəvvür edirdi.

Uşağın kədərli baxışlarını görən çəkməçi, cəld dükanın önünə çıxıb dedi:

– Ey balaca, ayaqqabılara çox maraq göstərirsən, elə deyilmi? Bu ilki modellər çox gözəldir. Sənə yaraşar!

Uşaq, balaca bir təbəssümlə cavab verdi:

– Bəli, ayaqqabılar çox gözəldir. Amma mənim bir ayağım yoxdur. Bəs digər tayını kim alacaq?

Çəkməçi, uşağın gözlərindəki dərin kədəri gördü və düşündü. Bir anlıq susdu və sonra dedi:

– Eh, dərd etmə. Bir tayını sol ayaqlı birinə satıram.

Uşağın üzündə sevinclə qarışıq bir şübhə ifadəsi var idi. O, çəkmənin qiymətini görüb dedi:

– Amma qiymət 30 manatdır. Mənim üçün bunu almaq sadəcə bir xəyaldır.

Çəkməçinin ağlına bir fikir gəldi:

– Ayağındakı köhnə çəkməni verirsən, mən də sənə yenisini verirəm. Bu qədər sadə.

Uşaq, köhnə çəkməni göstərərək dedi:

– Amma bu çəkmək altı deşilmək üzrədir. Köhnə ayaqqabını kim alar? Özü də bir tay.

Çəkməçi güldü:

– Əntiq əşyalar nə qədər köhnədirsə, o qədər qiymətlidir. Sənin köhnə çəkmən ən azı 30-40 manat dəyərindədir.

Uşaq bu təkliflə sevindi. Çəkməçi onu dükanın içəri hissəsinə apardı, yeni çəkmələri göstərdi və geyindirdi.

Çəkməçi, gülümsəyərək dedi:

– Gör necə yaraşdı! Elə bil sənin üçün hazırlanıb. Köhnə çəkməni göstərərək dedi: “Hə, köhnə dostuna əlvida de. O, sənə hər zaman yoldaşlıq edib. İndi isə yeni yol yoldaşın bu gözəl çəkmədir.”

Uşaq sevinclə yeni çəkmələrini geyinib, köhnə çəkməni çıxardı. Çəkməçi ona, dərslərində daha yaxşı olmağı vəd etdi. Uşaq söz verdi və çəkməçi onu alqışladı.

O gün, çəkməçi və tək ayaqlı uşaq arasında dərin bir əlaqə quruldu. Uşaq həyəcanla, amma bir tərəfdən də bir ayağına görə kədərli idi. Çəkməçi ona belə dedi:

– Kaş ki, insanın vicdanı yox, ayağı əskik olaydı.

Uşaq bu sözlərdən təsirləndi:

– Niyə belə dediniz?

Çəkməçi, öz həyatından nümunə verərək, başına gələn çətinlikləri və mübarizəni izah etdi. O, uşağa hər insanın müəyyən əksikləri olduğunu, amma önəmli olanın bu əksiklikləri böyük bir qüsur kimi görmədən yaşamaq olduğunu söylədi.

Çəkməçi, Qarabağ qazisi olduğunu və bir ayağının protez olduğunu qeyd etdi. O, uşağa yaxşılıq etmək və həyatda qarşısına çıxan çətinliklərə baxmayaraq, çalışmaq və ümidini itirməmək barədə dərs verdi.

Uşaq, bu sözlərdən təsirlənərək, göz yaşları ilə çəkməçini qucaqladı. O gün, onun həyatında yeni bir başlanğıc oldu. O, həyatını sevib daha yaxşı bir insan olmağa, ailəsinə və cəmiyyətinə faydalı olmağa söz verdi.